Slachtoffers van grensoverschrijdend gedrag krijgen vaak te maken met opmerkingen vanuit hun omgeving die hen het gevoel geven dat de gebeurtenis hun eigen schuld was.
“Bij victim blaming hebben we het niet over de daders of het systeem, maar geven we vooral het slachtoffer en de ouders de schuld. Waarom heb je niks gezegd? Waarom hebben de ouders niet ingegrepen? Of: het is wel een hele intieme dans, er zijn toch raakvlakken met het seksuele? Mensen zoeken natuurlijk een reden waarom zoiets kan gebeuren. En met dansen denken we allemaal aan feest en we zijn gelukkig en we zijn vrij en los met elkaar.”
Mensen zoeken een reden waarom zoiets kan gebeuren.
Kim, voormalig professioneel danser
Regie: Heleen Minderaa
“Ik denk dat ik niet alleen zozeer beschadigd bent door wat er gebeurd is, maar voornamelijk ook door wat er daarna gebeurde. Ik werd niet geloofd, hij werd geloofd. De eerste vinger gaat naar het slachtoffer en je maakt daarmee zoveel kapot. Er zijn slachtoffers die niet durven praten omdat mensen hun oordeel klaar hebben. Dat is de omgekeerde wereld.”
Wend je ogen ervan af, jou overkomt het niet. Dacht ik ook, maar mij is het ook overkomen.
Didi, voormalig danser
“Bij victim blaming is het allemaal jouw schuld. Ook volgens de mensen die dat bij je deden en de mensen er omheen. Dus je hebt ook geen zelfrespect of eigenwaarde meer over om überhaupt voor jezelf op te komen. Dus je gaat ervanuit dat die dingen met jou gebeurd zijn of nu met jou gebeuren en dat er zo met jou wordt omgegaan dat je wordt gekleineerd, dat mensen je misbruiken, dat mensen over je praten, dat dat allemaal jouw schuld is.”
Kim